mooie blog

Een Pavlov reactie

Je kunt het in theorie nog zo goed weten, in de uitvoering sluipen toch nog steeds grote “fouten.”
Om theorie in praktijk om te kunnen zetten, vereist dat je precies in de gaten hebt wat er onbewust allemaal gaande is. Oh, ik wil zo graag geloven dat ik precies weet wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Arrogantie ten top!
Het leven is niet voor niets een constante leerschool.
En zo nu en dan ga je op je gezicht.
Zo ook nu.
Nederigheid blijft vereist….
Terwijl er in het ene deel van mijn leven successen worden behaald, ga ik aan de andere kant blind mijn valkuil in. Of zoals ik gekscherend zeg, “Een Pavlovje.” Een geconditioneerde reflex.
Mijn valkuil is, dat ik mijzelf totaal weggeef. Aan de ene kant heb ik helder hoe ik daar van weg blijf, daarvandaan mijn succes op dat vlak. Op het andere vlak is het nog onduidelijk.
Ik denk voor vriendschap te gaan. Dit keer was ik vastbesloten om het goed aan te pakken.
Maar ik blijk mijn verborgen agenda niet te kennen. Ik bleek voor een relatie te gaan. Mijn reflex.
Ergens onderweg ben ik overtuigd geraakt dat ik mij meer dan honderd procent moet inzetten. Mijn “ervoorgaan” stand. Ik moet alles geven. Dat breekt mij altijd op één punt weer op. Want natuurlijk wil ik ook ontvangen! Ik ben er nu achter dat ik dat dus nog niet kan.
Nu ik terug in mijn eigen leven stap, voelt het als een warm bad.
Waarom wilde ik dit opgeven?
Ooit heb ik eens een verhaal gelezen over een zwerver. Die klagend aan de kant van de weg zat, met enkel een plunjezak. Hij jammerde dat hij niets had. Tot de plunjezak hem werd ontnomen. Hij wist niet hoe snel hij achter de dief aan moest rennen.
Zo voel ik mij nu. Nu ik mijn plunjezak weer terug heb, besef ik dat mijn leven mij dierbaar is geworden. De rust die ik bij mijzelf vind, de stabiliteit. Dat wil ik niet kwijt! Ik wil mijzelf niet verliezen!
Er is misschien verrijking mogelijk. Dat vereist een balans tussen geven en ontvangen. Tussen inzetten en loslaten.
Ik moet leren zien, of en hoe ik kan ontvangen.
Dat vereist, zoals met alles, gepaste inzet en vertrouwen.
Vergeving voor mijn fouten.
En een blijvende waardering voor wat ik al bereikt heb.